..::Jak by to było???::..

Tak i znowu same pytania krążą w mojej głowie. Poprostu ja już nie moge. Chciałabym sie wyprowadzić z mojego życia, ot tak spakować sie i wyjść...ale to jest nie realne...kurde ta bezsilność mnie zrzera. Tym razem tego nie zniose gdy to wszystko nie wyjdźie,nawet nie mam sie komu wyżalić, powiedzieć jak mi jest dobrze kiedy z nim rozmawiam i jak mi źle gdy go nie ma. Nawet moje ulubione dotąd piosenki, które kiedyś zawsze poprawiały mi humor teraz nie działają. A tak sobie przyżekałam, że sie nie zakocham, że to wszystko to jedna klapa...i kurwa po co to wszystko tylko po to żeby znowu żałować. Nie żałuje wcale że poznałam Cie, zapewne nigdy nie będe żałować...Pewnie gdybym Ci wtedy nie odpisała dalej bym sie użalała nad sobą, nad tym że jestem sama, bez nikogo. Siedze w moim cieplutkim pokoiku i słucham dość fajnego kawałku i tak sie zstanawiam nad tym: jak by to było, gdyby mnie nie było, jak  to by było gdyby się nie wydarzyło, co by się zmieniło, co by się skończyło, bo jak by to było, gdyby mnie nie było...chce żyć ale nie tak, to nie dla mnie.......
       Tak wogóle to cholernie mi brak mojej przyjaciółki, jakbym mogła cofnąć ten cholerny czas...naprawiłabym kilka spraw...każdej spędzonej z nią chwili, tej chwili grozy gdy mama otwiera koperte z rachunkiem telefonicznym a tam same moje dwugodzinne rozmowy z nią, tych umawianych spotkań pod "Cukiereczkiem", spóźnień do szkoły bo mi sie za późno wstało, tych rozmów na lekcjach i opieprzów od nauczycieli, wszystkiego co razem robiłyśmy-tego mi brak, tak cholernie brak i tak strasznie smutno że jej tu nie ma..........